Μὲ τὴ μετάνοια ἀνεβαίνει ὁ ἄνθρωπος στὸ ὑπερβατικὸ ἐπίπεδο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ
Tου Πανοσιολογιότατου Αρχιμανδρίτου Ζαχαρία της Ιεράς μονή Αγίου Ιωάννη του Προδόμου Essex Ὅπως μαρτυρεῖ ὁ ἅγιος Σωφρόνιος, ἡ παρατεταμένη προσευχὴ τῆς μετανοίας μὲ τὸν ἅγιο πόνο τοῦ αὐτομίσους καὶ τὴν ἔντονη δίψα γιὰ τὸν Θεό, «γίνεται ὅμοια μὲ ὁρμητικὴ φλόγα»[1]. Βοηθᾶ τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀπεκδυθεῖ τὰ πάθη καὶ νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ κάθε προσκόλληση στὸν κόσμο αὐτόν, ἀκόμη καὶ στὴν ἴδια τὴ ζωή του. Ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὸ διπλὸ αὐτὸ βίωμα – τοῦ σκότους τοῦ θανάτου ποὺ φέρει μέσα του καὶ τῆς ἐλπίδας πρὸς τὸν Σωτήρα Θεό, τοῦ Ὁποίου τὴν ἁγιότητα καὶ τὸ κάλλος διορᾶ – ζεῖ τὸν «ἅδη τῆς μετανοίας» του καὶ βυθίζεται σὲ πλῆθος «καυτῶν δακρύων»[2], ποὺ καθαρίζουν τὸν νοῦ ἀπὸ τὶς ἐμπαθεῖς εἰκόνες. Στὴ βαθειὰ ταπείνωση τῆς καταστάσεως αὐτῆς, κατὰ τὴν ὁποία ὁ μετανοῶν ἄνθρωπος δὲν τολμᾶ κἂν νὰ θεωρήσει τὸν ἑαυ...
