Ομιλίες

Tου Πανοσιολογιότατου Αρχιμανδρίτου Ζαχαρία της Ιεράς μονή Αγίου Ιωάννη του Προδόμου Essex Ἀποφεύγουμε σκοπίμως νὰ τονίσουμε τὰ θαύματα τοῦ ἁγίου Σωφρονίου, γιατὶ πιστεύουμε πὼς οὔτε ἐκεῖνος θὰ τὸ ἤθελε. Ἦταν πάνω ἀπὸ ὅλα ἄνθρωπος τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Κάθε ἐπαφὴ μαζί του, ἀκόμη καὶ ἡ πιὸ ἁπλή, δὲν ἦταν συνήθης. Ἦταν ἄνοιγμα ζωῆς καὶ θεωρίας. Καὶ ὁ παραμικρὸς λόγος του πληροφοροῦσε μὲ χάρη ὅσους τὸν προσέγγιζαν. Προσευχόταν μὲ ἔνταση ἐκτενῶς γιὰ τοὺς πάσχοντες, ἀλλὰ χαιρόταν περισσότερο καὶ ἀπὸ ἕνα ὁρατὸ θαῦμα, ὅταν ὁ λόγος του καὶ ἡ προσευχή του μεταποιοῦσαν τὴν καρδιά τους. Ἀγωνιζόταν νὰ μειώσει τὸν πόνο τους, ἀλλὰ ἐκδαπανοῦνταν μέχρι τέλους προκειμένου νὰ διακονήσει τὸ μεγαλύτερο καὶ σημαντικότερο θαῦμα τῆς πρόσκαιρης ὑπάρξεως· τὴν ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ Πνεῦμα τοῦ Ζῶντος καὶ αἰωνίο...

Tου Πανοσιολογιότατου Αρχιμανδρίτου Ζαχαρία της Ιεράς μονή Αγίου Ιωάννη του Προδόμου Essex Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ θαῦμα ποὺ μᾶς καταπλήσσει. Εἶναι τὸ σημεῖο τοῦ Θεοῦ γιὰ ὅλες τὶς γενεὲς ἕως συντελείας τοῦ αἰῶνος, διότι στὸ Πρόσωπό Του βρῆκε λύση κάθε ἀδιέξοδο. Κατὰ τὴν ἐπίγεια ζωή του «ζοῦσε τὴν τραγωδία ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας, ἀλλὰ τραγωδία δὲν ἔμενε σὲ Αὐτόν»[1]. Ἀντιθέτως, πρὶν τὴν ἄκρα ταπείνωσή Του ἔδιδε στοὺς δικούς Του τὴν εἰρήνη Του. Στὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἀποκαλύφθηκαν ἀφενὸς ὁ ἀπρόσιτος καὶ αἰώνιος Θεός, ἀφετέρου ὁ ἀληθινὸς ἄνθρωπος, ὅπως τὸν εἶχε συλλάβει πρὸ καταβολῆς κόσμου ὁ Θεὸς μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἁγίας Τριάδας κατὰ τὴ θαυμαστὴ καὶ προαιώνια βουλή Του. Στὸ Πρόσωπό Του βρῆκαν ἐκπλήρωση τὰ πάντα, διότι Αὐτὸς εἶναι «ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή»[2]. Κατ’ ἐπέκτασιν, ...

Tου Πανοσιολογιότατου Αρχιμανδρίτου Ζαχαρία της Ιεράς μονή Αγίου Ιωάννη του Προδόμου Essex Ὅπως μαρτυρεῖ ὁ ἅγιος Σωφρόνιος, ἡ παρατεταμένη προσευχὴ τῆς μετανοίας μὲ τὸν ἅγιο πόνο τοῦ αὐτομίσους καὶ τὴν ἔντονη δίψα γιὰ τὸν Θεό, «γίνεται ὅμοια μὲ ὁρμητικὴ φλόγα»[1]. Βοηθᾶ τὸν ἄνθρωπο νὰ ἀπεκδυθεῖ τὰ πάθη καὶ νὰ ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ κάθε προσκόλληση στὸν κόσμο αὐτόν, ἀκόμη καὶ στὴν ἴδια τὴ ζωή του. Ἐμπνεόμενος ἀπὸ τὸ διπλὸ αὐτὸ βίωμα – τοῦ σκότους τοῦ θανάτου ποὺ φέρει μέσα του καὶ τῆς ἐλπίδας πρὸς τὸν Σωτήρα Θεό, τοῦ Ὁποίου τὴν ἁγιότητα καὶ τὸ κάλλος διορᾶ – ζεῖ τὸν «ἅδη τῆς μετανοίας» του καὶ βυθίζεται σὲ πλῆθος «καυτῶν δακρύων»[2], ποὺ καθαρίζουν τὸν νοῦ ἀπὸ τὶς ἐμπαθεῖς εἰκόνες. Στὴ βαθειὰ ταπείνωση τῆς καταστάσεως αὐτῆς, κατὰ τὴν ὁποία ὁ μετανοῶν ἄνθρωπος δὲν τολμᾶ κἂν νὰ θεωρήσει τὸν ἑαυ...