Μικρὸς λόγος γιὰ τὸν ἅγιο Σωφρόνιο
Tου Πανοσιολογιότατου Αρχιμανδρίτου Ζαχαρία της Ιεράς μονή Αγίου Ιωάννη του Προδόμου Essex Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ θαῦμα ποὺ μᾶς καταπλήσσει. Εἶναι τὸ σημεῖο τοῦ Θεοῦ γιὰ ὅλες τὶς γενεὲς ἕως συντελείας τοῦ αἰῶνος, διότι στὸ Πρόσωπό Του βρῆκε λύση κάθε ἀδιέξοδο. Κατὰ τὴν ἐπίγεια ζωή του «ζοῦσε τὴν τραγωδία ὅλης τῆς ἀνθρωπότητας, ἀλλὰ τραγωδία δὲν ἔμενε σὲ Αὐτόν»[1]. Ἀντιθέτως, πρὶν τὴν ἄκρα ταπείνωσή Του ἔδιδε στοὺς δικούς Του τὴν εἰρήνη Του. Στὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἀποκαλύφθηκαν ἀφενὸς ὁ ἀπρόσιτος καὶ αἰώνιος Θεός, ἀφετέρου ὁ ἀληθινὸς ἄνθρωπος, ὅπως τὸν εἶχε συλλάβει πρὸ καταβολῆς κόσμου ὁ Θεὸς μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἁγίας Τριάδας κατὰ τὴ θαυμαστὴ καὶ προαιώνια βουλή Του. Στὸ Πρόσωπό Του βρῆκαν ἐκπλήρωση τὰ πάντα, διότι Αὐτὸς εἶναι «ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή»[2]. Κατ’ ἐπέκτασιν, ...