Ζοὺμ μὲ τὸν Π. Πέτρο, 11.04.21, «Καρδία σοφῶν ἐν οἴκῳ πένθους» (Σοφ. 7,4), ἅγ. Ἰωάννης τῆς Κλίμακος
Μέρος 1ο Σήμερα, μετὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ἡ Ἐκκλησία μᾶς προβάλλει τὸν καρπὸ τῆς σταυρικῆς ζωῆς, τὴν ἁγιωσύνη, ἡ ὁποία ἀποκτᾶται διὰ τῆς ἀσκητικῆς βιωτῆς καὶ κυρίως μέσῳ τοῦ μοναχισμοῦ. Τὴν ἁγιωσύνη αὐτὴ βλέπουμε στοὺς φίλους τοῦ Σταυροῦ, καὶ σήμερα ἰδιαιτέρως στὸ πρόσωπο τοῦ ἁγ. Ἰωάννη τοῦ Σιναΐτη. Ἔχει ἐνδιαφέρον νὰ σημειωθεῖ ὅτι, καὶ ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης καὶ ὁ Γ. Σωφρόνιος κατεῖχαν γνώση πνευματικῆς ζωῆς, ἀλλὰ εἶχαν καὶ τὸ χάρισμα τοῦ λόγου νὰ μεταδίδουν τὴ γνώση αὐτὴ στὴ γενεά τους. Δὲν μπόρεσα νὰ μὴν προσέξω ὅτι τὸ βιβλίο «Ὀψόμεθα τὸν Θεὸν καθὼς ἐστι» καὶ «Ἡ Κλίμακα» ἀρχίζουν μὲ παρόμοια κεφάλαια, περὶ τῆς μνήμης τοῦ θανάτου, τοῦ πνευματικοῦ πένθους καὶ τῆς μετάνοιας. Εἶναι θαυμαστὸ καὶ πρέπει νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεό: ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης ἔζησε τὸν 6ο αἰώνα...