Ομιλίες

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ περιγράφεται ὡς πῦρ (Ἰερ. 23,29) ἢ ὡς λύχνος ποὺ φωτίζει τὴν ὁδό μας (Ψαλμ. 118,105). Ἀλλὰ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ περιγράφηκε ἀπὸ τὸν ἀπ. Παῦλο καὶ ὡς «μάχαιρα δίστομος» (Ἑβρ. 4,12), ἡ ὁποία διατέμνει τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀφαιρεῖ ὅλα τὰ κρύφια της. Ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς λέει στὸ Εὐαγγέλιό Του: «οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν» (Ματθ. 10,34), καὶ «πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν» (Λουκ. 12,49). Αὐτὸ ἀκριβῶς βλέπουμε στὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, ἀδελφοί μου. Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἔφερε μεγάλη κρίση γιὰ ὅλους τοὺς γύρω Του. Ἕνας πλούσιος νεανίας πλησίασε τὸν Κύριο, καὶ συγκινημένος ἀπὸ τὴν παρουσία καὶ τὴν ἁγιότητά Του, Τοῦ ἔθεσε τὸ πιὸ σημαντικὸ ἐρώτημα στὴ ζωή μας: «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον;». Τότε ὁ Κύριος ἀγάπησε τὸν νέον αὐτόν, ὅπως καταγράφεται...

Ο γλυκασμός ψυχής εμής, και δεινών απολύτρωσις Κόρη, αοράτως νυν αποφοιτήσασα, λύτρωσαί με πάσης κακώσεως· ην το πλήθός μοι των πταισμάτων προεξένησε, και παντοίας βλάβης, ανώτερον εις αεί με διαφύλαξον. (Θεοτοκάριον Αγίου Νικοδήμου, ήχος πλ. β , Σάββατον εσπέρας, ε ᾠδή) Η τραγωδία του σήμερα διαζωγραφίζεται με έντονα χρώματα, κατά το πλείστον κόκκινα. Παντού κόπος και πόνος, φόβος και τρόμος, αίμα και πυρ. Το κόκκινον, το αίμα του αδελφού σου που χύνεται η που το χύνεις, το αίμα της καρδιάς του, το αίμα του σώματός του, το αίμά μου. Αυτή είναι η πανανθρώπινη ταλαιπωρία· η αποστασία του ανθρώπου από τον Θεόν. Το ιστορικόν δράμα της ανθρωπότητας.  «Ταλαίπωρος εγώ άνθρωπος, τις με ρύσεται εκ του σώματος του θανάτου τούτου…;».  Η πανανθρώπινη αυτή κραυγή από τα βάθη των αι...

Ὑπῆρξε καιρὸς ὅταν τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ δὲν μποροῦσε νὰ ἀναπαυθεῖ πάνω στὴ γῆ. Ὑπῆρξε καιρὸς ποὺ ἡ ἁμαρτία εἶχε πολλαπλασιασθεῖ σὲ τέτοιο βαθμὸ ποὺ ὁ Θεὸς ἀναγκάσθηκε νὰ κατακλύσει ὅλη τὴ γῆ καὶ νὰ κάνει καινούργια ἀρχή. Ὡστόσο, ὁ Θεὸς ἔστειλε ἔπειτα στὸν κόσμο τον Μονογενῆ Του Υἱό, ὁ Ὁποῖος ἔγινε ὁ Μεσίτης ἀνάμεσα στὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο, φέρνοντας τὴ συμφιλίωση μεταξὺ τῶν δύο. Λίγες ἡμέρες πρὶν ἀπὸ τὴν ἀνάληψή Του, ὁ Κύριος μίλησε στοὺς μαθητές Του γιὰ τὴν ἐπαγγελία τοῦ Πατρός, λέγοντας: «ἐγὼ ἀποστέλλω τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ Πάτρός μοῦ ἐφ’ ὑμᾶς· ὑμεῖς δὲ καθίσατε ἐν τῇ πόλεὶ ἕως οὗ ἐνδύσησθε ἐξ ὕψους δύναμιν» (Λουκ. 24,49). Ὁ Θεὸς ἔχει κάνει στὸν λαό Του πολλὲς ἐπαγγελίες. Στὴν ἀρχή, ὑποσχέθηκε στὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα ὅτι τὸ σπέρμα τῆς γυναικὸς θὰ συντρίψει τὴν κεφαλὴ τοῦ ὄφεως (Γέν. 3,15)....

Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ ἔχει χαρακτηρισθεῖ φρικτή. Ὄντως, εἶναι φρικτή, ὄχι, ὅμως, τόσο γιὰ τὸν κόπο τῆς μετανοίας ποὺ προτείνει στοὺς πιστούς, ὅσο γιὰ τὸ ὅτι καθ’ ὅλη αὐτὴν τὴν περίοδο στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἀτμόσφαιρα εἶναι διεγηγερμένη ἀπὸ τὴ μεγάλη χάρη ποὺ ἐκχέεται ἄφθονα. Ἂν ἀστοχήσουμε στὴν ἀπόκτηση τῆς χάριτος, ματαιώνουμε τὴν κλήση μας, τὴν πνευματική μας ἀνανέωση. Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ εἶναι ἡ κατεξοχὴν περίοδος, κατὰ τὴν ὁποία μὲ νηστεία καὶ προσευχὴ ἀγωνιζόμαστε νὰ βροῦμε τὴ βαθειὰ καρδιά μας καὶ νὰ ἐγκαταστήσουμε ἐκεῖ τὴ ζῶσα καὶ νοερὰ αἴσθηση τῆς Παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Μὲ αὐτὸν τὸν πόθο ἀναλαμβάνουν ἀσκητικὴ κακοπάθεια ὅλοι ὅσοι ἀγάπησαν τὴν πρώτη ταπεινὴ ἐπιφάνεια τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ (βλ. Β’ Τιμ. 4,8). Εὐπρεπίζονται, προκειμένου νὰ Τὸν συναντήσουν, ὅταν θὰ ἔλθει πάλι στὸν...