Ομιλίες

Μέρος 1ο Σήμερα, μετὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, ἡ Ἐκκλησία μᾶς προβάλλει τὸν καρπὸ τῆς σταυρικῆς ζωῆς, τὴν ἁγιωσύνη, ἡ ὁποία ἀποκτᾶται διὰ τῆς ἀσκητικῆς βιωτῆς καὶ κυρίως μέσῳ τοῦ μοναχισμοῦ. Τὴν ἁγιωσύνη αὐτὴ βλέπουμε στοὺς φίλους τοῦ Σταυροῦ, καὶ σήμερα ἰδιαιτέρως στὸ πρόσωπο τοῦ ἁγ. Ἰωάννη τοῦ Σιναΐτη. Ἔχει ἐνδιαφέρον νὰ σημειωθεῖ ὅτι, καὶ ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης καὶ ὁ Γ. Σωφρόνιος κατεῖχαν γνώση πνευματικῆς ζωῆς, ἀλλὰ εἶχαν καὶ τὸ χάρισμα τοῦ λόγου νὰ μεταδίδουν τὴ γνώση αὐτὴ στὴ γενεά τους. Δὲν μπόρεσα νὰ μὴν προσέξω ὅτι τὸ βιβλίο «Ὀψόμεθα τὸν Θεὸν καθὼς ἐστι» καὶ «Ἡ Κλίμακα» ἀρχίζουν μὲ παρόμοια κεφάλαια, περὶ τῆς μνήμης τοῦ θανάτου, τοῦ πνευματικοῦ πένθους καὶ τῆς μετάνοιας. Εἶναι θαυμαστὸ καὶ πρέπει νὰ εὐχαριστοῦμε τὸν Θεό: ὁ ἅγ. Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης ἔζησε τὸν 6ο αἰώνα...

Μέρος Ι Μετὰ τὴν Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως ἔχουμε δύο Κυριακές ἀφιερωμένες στοὺς ἁγίους Πατέρες καὶ τὶς ἅγιες Μητέρες. Σήμερα στὸν ἅγ. Ἰωάννη τὸν Σιναΐτη καὶ τὴν ἑπόμενη Κυριακὴ στὴν Ἁγία Μαρία τὴν Αἰγυπτία, γιὰ νὰ μᾶς δείξει ὅτι ἡ ἀσκητική, ἁγία ζωή ἀπορρέει ἀπὸ τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Προκειμένου ὁ῀λόγος τοῦ Σταυροῦ῀ (Α΄ Κορ. 1,18, ἑλληνικό κείμενο) νὰ ἀκούγεται/νὰ ἀκουστεῖ, (νὰ ἠχεῖ/νὰ ἠχήσει) στὴν καρδιά μας, πρέπει πρῶτα νὰ σταυρώσουμε τὸν νοῦ μας μὲ τὶς εὐαγγελικὲςἐντολὲς. Πῶς; Ὁρίσαμε τὸν Χριστὸ ὡς πρότυπο γιὰ τὴ ζωή μας καὶ ὅσο περισσότερο συγκρίνουμε τὸν ἑαυτό μας μὲ Αὐτόν, τόσο περισσότερο βλέπουμε τὶς μεγάλες ἀδυναμίες μας,( τὶς ἐλλείψεις μας, τὶς ἀτέλειές μας}. Αὐτός ὁ μεγάλος πόνος φέρνει στὴν ἐπιφάνεια αὐτὸ ποὺ ἀποκαλοῦμε καρδιά, ἐκεῖνο τὸ πνευματικὸ μέρος ὅπου, ὅπως...

Μέρος 1ο Τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, γιορτάζουμε τὸν θρίαμβο τοῦ Ὀρθόδοξου δόγματος καὶ τὴν ἀναστήλωση τῶν εἰκόνων. Αὐτὸς εἶναι ἕνας θρίαμβος ποὺ πρέπει νὰ βιωθεῖ ἐμπειρικὰ στὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου, διότι ποῖο ὄφελος ἔχουμε ἂν δὲν βιώσουμε τὸν θρίαμβο τῆς ὀρθῆς πίστης στὴν ἴδια μας τὴν καρδιά, ἐὰν ἡ ἀληθινὴ εἰκόνα, ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, δὲν ἀποκατασταθεῖ μέσα μᾶς; Αὐτὴ τὴν πνευματικὴ ἐμπειρία ἐξέφρασε ὡς θεολογία του, ὁ σημερινὸς μεγάλος ἱεράρχης, ὁ ἅγ. Γρηγόριος Παλαμᾶς, ἐξηγώντας τὸ μυστήριο τῆς κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ ἄκτιστο Φῶς τῆς Θεότητος. Ὅπως εἶπε ὁ Γ. Σωφρόνιος, πρὶν ἀπὸ ἑξακόσια χρόνια ὁ ἅγ. Γρηγόριος ἀπάντησε στὰ ὑπαρξιακὰ προβλήματα τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου. Αὐτὸ ποὺ χρειάζεται περισσότερο ἀπὸ ὁτιδήποτε ἄλλο στὴν ἐποχή μας ὁ ἄνθρωπος, εἶναι ἡ ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ, τὸ βίωμα τῆ...

Μέρος 1ο Ἡ παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ ὀνομάζεται «τὸ Εὐαγγέλιο ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ». Εἶναι τόσο πλήρης στὴ γνώση ποὺ ἐμπεριέχει τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀνθρώπου καὶ τῆς σχέσης τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν ἄνθρωπο, ὥστε ἔχει εἰπωθεῖ ὅτι ἀκόμα καὶ ἂν εἶχαν χαθεῖ ὅλες οἱ Γραφὲς καὶ εἶχε σωθεῖ μόνο ἡ παραβολὴ αὐτή, θὰ ἔφθανε γιὰ νὰ ἀποδείξει ὅτι Αὐτὸς ποὺ τὴν εἶπε ἦταν ὁ Θεός. Ἔχει τέτοιο βάθος γνώσεως ὥστε ἀπὸ μόνη τὴς φθάνει γιὰ νὰ μᾶς δίνει ὅλα ὅσα χρειαζόμαστε γιὰ νὰ βροῦμε τὸ σωτήριον τοῦ Θεοῦ. Ἡ κλεῖδα τῆς ἑρμηνείας τῆς περικοπῆς μᾶς δίδεται σὲ μερικοὺς στίχους πρίν, ὅπου λέγεται ὅτι πλησίαζαν τὸν Χριστὸ τελῶνες καὶ ἁμαρτωλοὶ μὲ σκοπὸ τὸ «ἀκούειν τὸν λόγον Αὐτοῦ» (βλ. Λκ. 15,1). Καὶ οἱ Φαρισαῖοι «διεγόγγυζον» γιατὶ ὁ Χριστὸς δεχόταν κοντά Του τοὺς τελῶνες καὶ τοὺς ἁμαρτωλούς, γιὰ τοὺς ὁποίους αὐτοὶ πίστευαν ὅτι&...

Μέρος 1ο Ὅπου ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὑπάρχει σὲ ἀφθονία, τείνει νὰ ἐμφανίζεται ὁ πειρασμὸς ποὺ ὀνομάζεται ΛΗΘΗ. Γνωρίζοντας πόσο ὀλέθριο εἶναι γιὰ τὴν πνευματική μας ζωή, ὁ ἐχθρὸς συχνὰ προσπαθεῖ νὰ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν λόγο τῶν Πατέρων μας καὶ ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ὥστε νὰ ρίξει τὴ ζωή μας σὲ ἀναισθησία. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλάσμα τῆς συνήθειας καὶ ἂν μάθει μέρα μὲ τὴ μέρα νὰ πέφτει σὲ αὐτὴ τὴ λήθη, νὰ μὴ διαβάζει τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, νὰ μὴ προσεύχεται ὅσο μπορεῖ καὶ πρέπει, ἡ συνήθεια τὸν τραβάει ὅλο καὶ περισσότερο καὶ καταλήγει στὴν αἰώνια λήθη. Ξεχνᾶ τὸν Θεό, τοὺς ἁγίους, καὶ μπορεῖ μάλιστα νὰ φτάσει μέχρι τὸ σημεῖο νὰ πεῖ: «οὐκ ἐστὶ Θεὸς» (Ψαλμ. 13,1). Ἡ λήθη εἶναι θανάσιμο πάθος ποὺ μπορεῖ νὰ γίνει ὁ προθάλαμος τῆς αἰώνιας λήθης. Ὅπως ἡ ἀνάμνηση τοῦ Θεοῦ μᾶς ἑλκύει στὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ, ...

Μέρος 1ο    Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο (Λουκ. 17,12-19) εἶναι ὁ κήρυκας τῆς ἔναρξης μιᾶς προκαταρκτικῆς περιόδου πρὶν τὸ Τριώδιο, ἡ ὁποία μᾶς προσφέρει κάποιες σταθερὲς γιὰ τὴν πνευματική μας ζωὴ καὶ μᾶς διδάσκει τρόπους νὰ βροῦμε ἐπαφὴ μὲ τὸν Θεό. Τὸ πρῶτο σημεῖο ποὺ πρέπει νὰ τονίσουμε εἶναι ὅτι ὁ Ἰησοῦς μπῆκε σκόπιμα στὸ χωριὸ τῶν δέκα λεπρῶν, γιὰ νὰ τοὺς συναντήσει. Ὁ λοιμὸς τῆς λέπρας ἐπέβαλε μιὰ ὁρισμένη ἀποστασιοποίηση στὴ ζωή τους, ἡ ὁποία τελικὰ ἔγινε εὐλογία γιὰ αὐτούς. «Ἔστησαν πόρρωθεν», μακριὰ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἐπειδὴ σύμφωνα μὲ τὸ νόμο ἔπρεπε νὰ ζοῦν ἔξω ἀπὸ τὸ χωριό, ὡς ἀπόβλητοι, ἀπορριφθέντες. Ἐννέα ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν Ἰουδαῖοι, καὶ ἕνας ἦταν Σαμαρείτης. Οἱ Σαμαρεῖτες καὶ οἱ Ἰουδαῖοι μισοῦσαν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, ὡστόσο οἱ δέκα ἦταν ἑνωμένοι, διότι τοὺς ἕνωνε ὁ πό...

Μέρος 1ο Ὁ χρόνος εἶναι κάτι τραγικὸ στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου γιατὶ κάθε νέα χρονιὰ μετράει τὸ κατὰ πόσο μικραίνει ἡ ζωή του. Εἶναι τελικὰ ὁ χρόνος φίλος ἢ ἐχθρός, εὐλογία ἢ κατάρα; Ὁ τρόπος ποὺ μετρᾶμε τὸν χρόνο εἶναι ἀναγκαῖος, ἀλλὰ καὶ σχετικός, τεχνητός. Ὅμως κάθε ἀρχὴ τοῦ χρόνου εἶναι μία εὐκαιρία νὰ κάνουμε ἕναν ἀπολογισμὸ πνευματικό, μιὰ καινούργια ἀρχὴ στὴ ζωή μας.  Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δημιουργίας ἡ Γραφὴ μιλάει γιὰ τὸν χρόνο, «ἐγένετο ἑσπέρα καὶ ἐγένετο πρωί ἡμέρα μία» (Γεν. 1,5). Ἀσφαλῶς ὁ ἄνθρωπος δὲν δημιουργήθηκε γιὰ νὰ εἶναι φυλακισμένος στὸν χρόνο, ἀλλὰ γιὰ αἰωνιότητα. Οἱ ἄγγελοι δημιουργήθηκαν μέσα στὴν αἰωνιότητα, καὶ γι’ αὐτὸ ἡ πτώση τοῦ Ἑωσφόρου εἶναι ἀμετάκλητη. Γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὁ χρόνος φανερώνει τὴ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ διότι ἡ ἀγαθὴ πρόνοιά Του τὸν ἔπλασε μέσα στὸν ...