+ Ἀρχιμανδρίτης Πέτρος
Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ «εἰκὼν τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου», «ἐν Ἑαυτῷ δεικνὺς τὸν Πατέρα». Καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ὁ «Μυστικὸς Φίλος» ποὺ ζωοποιεῖ τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ. Ἀποκαλύπτει τὴν εἰκόνα Του καὶ ἀποτυπώνει τὴ μορφή Του στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν. Οἱ Ἅγιοι ἀποτελοῦν μυστικὴ εἰκόνα τῆς Πεντηκοστῆς. Εἶναι ὁ εὐκλεὴς καρπὸς τῆς ἐπιδημίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· τὰ τέλεια ἀπηχήματα τοῦ Ἀμνοῦ τοῦ Θεοῦ, ποὺ σὲ κάθε ἐποχὴ μαρτυροῦν τὴν ταπεινὴ Παρουσία τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Ἀποτελοῦν ἁπτὰ τεκμήρια τῆς ἀλήθειας τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς θαυμαστῆς σκηνώσεώς Του στὴ γῆ. Φανερώνουν τὸν ὑπερκόσμιο χαρακτήρα τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ συμπεριέχει ἐπίγειους Ἀγγέλους καὶ Οὐράνιους ἀνθρώπους. Στὰ πρόσωπά τους ἀντικρίζουμε τὸν Χριστὸ «παρατεινόμενον εἰς τοὺς αἰῶνας».
«Εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αὐτῶν» (Ψαλμ. 18,5).
Τὸ προφητικὸ αὐτὸ λόγιο ψάλλεται πάντοτε στὴ μνήμη τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, τονίζοντας μιὰ μεγάλη ἀλήθεια: Ὅταν οἱ Μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ πορεύθηκαν στὸ κήρυγμα, μετὰ τὴν Πεντηκοστή, προσεγγίζοντας ὁλόκληρο τὸν κόσμο μὲ ἀποστολικὴ ἀγάπη στὴν καρδιά τους, οἱ ἄνθρωποι τοὺς ἔνιωθαν ὡς οἰκείους.
Ὅπως ὁ Χριστὸς «πρῶτος ἠγάπησεν ἡμᾶς» καὶ ἔγινε γνωστὸς ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ στὴν ἀμόλυντη Ἐκκλησία Του, ἔτσι καὶ οἱ Ἅγιοί Του μὲ τὸν πλατυσμὸ τῆς ἀγάπης Του ἔγιναν παγκόσμιοι. Πρῶτοι αὐτοὶ ἔφεραν στὴν καρδιά τους γιὰ μακροὺς χρόνους τὴ δέησή τους γιὰ τὴ σωτηρία τῶν πάντων. Γι’ αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν λόγο, ἐκπληρώνοντας ὀφειλὴ εὐγνωμοσύνης, τιμοῦμε τὴ μνήμη τους καὶ εὐγνωμονοῦμε τὸν Θεὸ ποὺ τοὺς κατέστησε ἱκανοὺς νὰ μεσιτεύουν γιὰ ὅλο τὸν κόσμο καὶ νὰ εἶναι μετὰ ἀπὸ Αὐτὸν οἱ μεγαλύτεροι εὐεργέτες καὶ ἀρωγοὶ τῶν πιστῶν.
Ὁ ὅσιος Σωφρόνιος καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τοῦ βίου του κοπίασε στὴν πάλη του μὲ τὸν Θεό, καὶ στὴν ἐν ὀδύναις γέννηση καὶ μετάδοση λόγου παρακλήσεως καὶ «γνώσεως τῶν ὁδῶν τῆς σωτηρίας» πρὸς τοὺς ἀνθρώπους. Ὁ Κύριος, ποὺ εἶπε διὰ τοῦ Προφήτου Του, «πλάτυνον τὸ στόμα σου καὶ πληρώσω αὐτό», πιστὸς στὶς ὑποσχέσεις Του, πλάτυνε «εἰς τετραπλοῦν» τὴν καρδιὰ τοῦ ὁσίου Γέροντος. Τὸν κατέστησε στόμα Θεοῦ γιὰ τὸν λαό Του καὶ σημεῖο φωτεινὸ γιὰ τὴ γενεά του.
Σύμφωνα μὲ τὴν ἀποστολικὴ προτροπή, «οἱ καλῶς προεστῶτες πρεσβύτεροι διπλῆς τιμῆς ἀξιούσθωσαν, μάλιστα οἱ κοπιῶντες ἐν λόγῳ καὶ διδασκαλίᾳ». Καὶ ἐμεῖς, «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις Πατράσιν ἡμῶν», μένουμε πιστοὶ στὸν λόγο τους. Καταθέτουμε τὸ μικρὸ χάρισμα τῆς εὐγνωμοσύνης μας πρὸς τὸν Κύριο ποὺ μᾶς χαρίζει τοὺς Ἁγίους Του γιὰ νὰ περιβάλλουν μὲ τὴν εὐσπλαγχνία τους τὴ γῆ. Ἐπιποθοῦμε νὰ εἰσέλθουμε δι’ εὐχῶν τους στὴν κοινωνία τῶν χαρισμάτων αὐτῆς τῆς θεσπέσιας συνάξεως τοῦ Οὐρανοῦ καὶ νὰ πλουτίσουμε, ἐμεῖς οἱ ταπεινοί, οἰκοδομούμενοι σὲ ἄκτιστο κατοικητήριο τῆς Θεότητος.
Στοὺς Ἁγίους δόθηκε νὰ περιπτύσσονται μὲ τὴν προσευχή τους Οὐρανὸ καὶ γῆ. Ἡ ἀπόδοση τιμῆς στὰ πρόσωπά τους παρατείνει τὴν ὠφέλεια τῆς μεσιτείας καὶ τῆς διδασκαλίας τους καὶ στὶς ἐπερχόμενες γενεές. Στὴ δυσχείμερη ἐποχή μας, ὅπου ἡ δίνη τῶν πειρασμῶν ἐπιζητεῖ νὰ σαλεύσει τὰ πάντα, νὰ καταργήσει κάθε ἀξία ματαιώνοντας τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας, ὁ Θεὸς ἀφθόνως ἐξέχεε τὴν εὐλογία Του ἀναδεικνύοντας πολύφωτους ἀστέρες στὸ στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας Του, μεγάλους συγχρόνους Ἁγίους. Ἡ ἐπίσημη ἐπικύρωση τῆς Ἁγιότητάς τους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἐνθαρρύνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ καταφεύγουν στὰ πρόσωπά τους μὲ μεγαλύτερη πίστη καὶ εὐλάβεια. Τὸ βίωμα τῶν Ἁγίων μας εἶναι ἡ πολυτιμότερη κληρονομιὰ καὶ ἡ ἀναντίρρητη ἀλήθεια ποὺ ἔχουμε ἀποθησαυρισμένη μέσα στὴν Ἐκκλησία· «λόγῳ παλαίει πᾶς λόγος, βίῳ δὲ τίς;».
Εὐχόμαστε ὅλες οἱ πρόσφατες Ἁγιοκατατάξεις μεγάλων συγχρόνων Πατέρων καὶ Ἀσκητῶν τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ γίνουν ἀφορμὴ νὰ προσεγγίσουμε περισσότερο τοὺς Ἁγίους μας· νὰ οἰκοδομούμαστε μὲ τὸν λόγο τους καὶ ἡ μεσιτεία τους νὰ συνεχίσει νὰ διακονεῖ ἐκεῖνο ποὺ ὁ θεόφρων Γέροντας Σωφρόνιος θεωροῦσε ὡς τὸ μεγαλειωδέστερο θαῦμα σὲ ὅλο τὸν κτιστὸ κόσμο, τὴν ἕνωση τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸ αἰώνιο Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.